derde zomer in aantocht

De lente is pas begonnen en net als het groeiend groen kom ik boven, of beter gezegd, weer buiten.
Hoe ik naar  het keren van 't seizoen uitkeek, het heeft geen naam , alleen een tuinfan kan dat weten. We zijn amper een paar weken verder en de tuin is in een wip omgetoverd. Van kaal winters naar fris groen. En plots is er veel te doen.
Nu moet ik al peinzen welk groen er eerst was. De sneeuwklokjes van de buren! Ik heb er meteen enkele uitgespit want die ik verleden jaar gepland had kwamen niet eens uit. Na twee dagen leek het of ze verdwenen waren maar als ik dichter ging kijken dan zag ik dat ze enkel onthoofd waren, verder niks aan de hand, de slakken waren dus ook blij met dat beetje groen.
Dan naar de twee clematissen wezen kijken, de montana had ik niet gesnoeid en overal langs de ranken waren knopjes beloftes te bespeuren. Maar dan die nijdige eenmalige laatste vorst van min 6.
Aaaargh.
En ook de druivelaar weet ervan.

lak aan slak

pompoenweelde

Dezelfde buurman van toen ik nog op de boerderij met serre woonde schonk me twee schattige pompoenplantjes. Mijn ervaring met pompoenen is miniem. Ik hou van de plant en heb het een paar jaren geprobeerd. Eén hele pompoen heb ik al ooit eens kunnen oogsten. Maar we geven de moed niet op, een gekregen plant is er een om te koesteren en naast het tuinhuisje stak ik ze voorzichtig in de grond.
Dat er na één dag een plant voor de helft door de slakken opgegeten was heeft me naar een tuincentra geleid, ik had het wel gehad met de slakken. Eierschelpen, stokjes, koffiegruis ten spijt, trop is teveel, de grove middelen dan maar: de spuuglelijke blauwe korrel.

De volgende dagen lag het vol schuimbekkende slakken, spijtig voor die beestjes maar mijn pompoenplantjes konden zich herpakken en hoe.  Terzelfdertijd ontsproten twee 'andere' pompoenplaten uit de composthoop daar vlakbij, ik had er plots vier!

In een mum van tijd was heel het perk en pad vol blad, een onwaarschijnlijke bedrijvigheid, het groeien gebeurde terwijl ik erop stond te kijken. Zoiets als 'uit zijn voegen barsten'. Ik liet het zijn gang gaan, wist niet of ik die veelarmige octopussen moest intomen of niet. Elke dag wat nieuws, nog een rank, een bloem, een tentakel die zich aan god-weet-wat optrok. Het ging naar de haag, boven de haag, over de haag, tot ver bij de achterbuur.

 Ik had de bloemen kunnen frituren maar ik zag ze liever in een vaas.

Doorheen de woestenij kon ik de pompoenen niet zien. Het pad moest ik noodgedwongen vrijmaken om naar de composthoop te kunnen, daarbij kwam een jonge pompoen bloot en trapte ik per ongeluk op zijn voedende stengel. Boos om mijn eigen onhandigheid maar gek genoeg is die blijven groeien.

Twee soorten had ik: ronde oranje pompoen met harde schil en aardsmaak en grote gele met zachte schil en een heerlijk aroma bij het opensnijden.

Al bij al heb ik er acht geoogst waarvan één op anderhalve meter hoog, verscholen tussen de paplaurierhaag. En toen kwam de kookpot boven voor pompoenrisotto, pompeonpannenkoeken,  liters soep gemaakt, bokalen confituur gevuld en uitgedeeld, wel honderd pompoenpitten gedroogd en bewaard.

Veel Magnums gegeten om het zaaisel te kunnen onderscheiden

van buren en tomaten

Het begon klein, met twee tomatenplantjes, gekregen van de vorige buur. Ik tref het met mijn buren telkens ik verhuis. De vorige wist van mijn tomatenliefde af, toen ik nog een serre had. Die ben ik kwijt, ik wist niet wat het zou worden zonder glas, plantte de stekjes aan de zuiderkant, voor het tuinhuisje.

De westenwind hield ik ietwat tegen met een verdwaald stuk vierkanten metalen blad om het jonge groen te beschermen. En zie, het wonder geschiedde. Niet alleen  groeiden mijn twee tomatenplanten - mits veel besproeien toch wel - zienderogen,

 ze schonken me ook véél vruchten, wel vijftig !

Op een dag besefte ik dat ik vergeten was te dieven, al een tijdje want de okselknoppen
hadden een behoorlijke lengte. Een stevige stengel ook, dus plantte ik ook die in de grond, een stuk of vijf, naast en tussen de pompoenen. Je weet nooit of het zal lukken, het was een ingeving, spontanous farming of zo. Ik steek graag stokken in d'aard.

Wel, op hun beurt schoten ze uit de grond, vormden als vanzelfsprekend bloempjes en tomaatjes.
Tot laat in de herfst heb ik ook daarvan tomaten geoogst.

Vandaag hernieuwd de cyclus zich. Daar was diezelfde buurman weer ...

tamme kastanje

Aarde, water, vuur en wind.
In die volgorde. Wroeten in d'aard is 't hoogste goed, je komt er al wat tegen.
In 't voorjaar vond ik twéé kiemende tamme kastanjes die ik voorzichtig in een papieren zakdoekje wikkelde en thuis in een pot stak met veel verdorde bladeren erop want zo had ik hen gevonden.
En zie, het wonder geschiedt, er priemt wat groen tussen het bruin.

Maar wat moet ik nu met die castanea- (de oudste staat in Sicilië en is 2000 à 4000 jaar oud ) zaailing? Stel dat hij gaat groeien dan zit ik wel met een grote  boom die pas vruchten draagt na 10 à15 jaar;

een normaal groeiende boom wordt 20 a 30 meter hoog en 15 tot 20 meter breed
(hm). Toch verplanten, naast de haag waar zich een meter schrale grond bevindt.

einde juli

...vandaag na veel begieten.
Ik zal geen kastanjes rapen uit eigen tuin.

Noorderburen

Snoeien, afknippen, kortwieken, inkorten, couperen, verkrampen maar nooit wanhopen, zelfs niet als ze zeggen: 'Madame, gij verveelt u zekerst niet', met een veelbetekenende blik op mijn hagen.

Vervelen behoort niet tot mijn woordenschat en als ik mag kiezen: liever een beschermende haag dan geen. Alleen met die aan de achterkant van het huis wist ik me geen blijf, een woekerend geheel van meer dan vijf meter hoog, ver overhellend naar mijn tuin maar niet aan mij toehorend. Aan wie dan wel?

Er loopt een pad naast mijn huis, noordwaarts naar het bos toe. Maar voor je het bos betreedt kom je links voorbij een groot hekken en een blaffende schepershond. Achter het manshoge hekken begint de oprijlaan naar een grote villa. Mysterieus en al waren we buren, ik kreeg ze nooit te zien, hoorde enkel een auto stoppen voor het hekken, de hond toespreken, en binnenrijden.
Maar op een dag, geen twee maanden geleden, stond ik aan hun kant te snoeien toen ze aankwamen dus sprak ik ze aan, het Hollands koppel. 'We komen zo dadelijk naar u toe, buurvrouw.'

 -Kijk, wees ik, terwijl ik hen de tuin rondleidde, ik kan veel maar zo hoog kan ik niet klimmen zonder vallen.
Dat begrepen ze, het was te riskant en duidelijk dat de eigenaar - zij huurden het domein net een jaar - in overtreding was met de Belgische wet. Buurvrouw van links kwam er bij en knikte heftig, ook bij hen was het quasi onmogelijk om de noordkant de baas te kunnen en ook daar helde menig groen over. De bal ging aan het rollen. 'Het' domein , dat een hectare groot was paalde niet enkel aan mijn maar wel aan vijf tuinen. Mijn Hollandse buren waren vol begrip en zouden het bij de huisbaas aankaarten.

Duidelijk op een efficiënte manier want gisteren zijn 'ze', twee werkmensen, er aan begonnen en zoals beloofd zou ik de bomen van de klimop bevrijden, dat zingen had ik niet beloofd maar deed het wel stilletjes:
'adem mijn adem, voel wat ik voel, jij zult vrij zijn, bij 't vallen van de avond.'

klimplant

Als je goed kijkt kan je nog iets anders dan klimop aantreffen rond een boom.
Zoals deze. Ik wist de naam nog niet.

Pas toen ik hem plantte en daarna al mijn aanwinsten in de tuin ging begieten besefte ik dat ik er eind december een gelijkaardig exemplaar had geplant. Kamperfoelie, gekocht omdat de bloemen 's avonds zo lekker kunnen geuren.

Voorlopig hou ik het bij rozen en lavendel als ik wat tuinaroma's wil opdoen want groeien lijkt al een opgave voor de kamperfoelies, het is duidelijk niet hun biotoop.